การศึกษาใหม่พบว่าคนที่มีฮอร์โมนเทสโทสเตอโรนสูงรู้สึกโกรธผู้อื่น

คนส่วนใหญ่ไม่ชอบการแสดงอารมณ์โกรธ แต่การศึกษาใหม่ทางจิตวิทยาของมหาวิทยาลัยมิชิแกนพบว่า คนบางคนพบว่าการแสดงอารมณ์โกรธนั้นให้รางวัลมากจนพร้อมเรียนรู้วิธีให้กำลังใจพวกเขาOliver Schultheiss, co- กล่าวว่า "เป็นเรื่องที่น่าทึ่งมากที่การแสดงออกทางสีหน้าอย่างโกรธจัดโดยรู้ตัวว่าเป็นสัญญาณเชิงลบมากโดยเกือบทุกคน แต่ในระดับที่ไม่รู้สึกตัวก็สามารถเป็นเหมือนอาหารชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่บางคนพยายามอย่างจริงจัง" ผู้เขียนการศึกษาและรองศาสตราจารย์ด้านจิตวิทยาของ UM การค้นพบนี้อาจอธิบายได้ว่าทำไมบางคนถึงชอบหยอกล้อกันมาก เขากล่าวเสริม "บางทีทีเซอร์อาจเสริมด้วย 'หน้าตากวนๆ' ที่หายวับไปบนใบหน้าของคนอื่น ดังนั้นเขาจึงยังคงขู่คนๆ นั้นเพื่อให้ได้ลุคนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก" เขากล่าว "ตราบใดที่มันไม่ได้อยู่ที่นั่นนาน มันก็ไม่ถูกมองว่าเป็นภัยคุกคาม แต่เป็นรางวัล" ความโกรธ นักวิจัยได้นำตัวอย่างน้ำลายจากผู้เข้าร่วมเพื่อวัดฮอร์โมนเทสโทสเตอโรน ซึ่งเป็นฮอร์โมนที่เกี่ยวข้องกับแรงจูงใจในการปกครอง จากนั้นผู้เข้าร่วมทำงานใน "งานการเรียนรู้" ซึ่งลำดับการกดแป้นที่ซับซ้อนหนึ่งครั้งตามด้วยใบหน้าที่โกรธบนหน้าจอ อีกลำดับหนึ่งตามมาด้วยใบหน้าที่เป็นกลาง และลำดับที่สามตามมาโดยไม่มีใบหน้า ผู้เข้าร่วมที่มีฮอร์โมนเทสโทสเตอโรนสูงเมื่อเทียบกับสมาชิกเพศอื่น ๆ เรียนรู้ลำดับที่ตามด้วยใบหน้าโกรธได้ดีกว่าลำดับอื่น ๆ ในขณะที่ผู้เข้าร่วมที่มีฮอร์โมนเทสโทสเตอโรนต่ำไม่ได้แสดงให้เห็นถึงข้อได้เปรียบในการเรียนรู้นี้สำหรับลำดับที่เสริมด้วยใบหน้าโกรธ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผลกระทบนี้เกิดขึ้นอย่างรุนแรงมากขึ้นในการตอบสนองต่อใบหน้าที่แสดงออกมาแบบอ่อนเกิน นั่นคือเร็วเกินไปที่จะอนุญาตให้มีการระบุตัวตนอย่างมีสติ ผู้เข้าร่วมอาจไม่ได้ตระหนักถึงรูปแบบในลำดับของการกดแป้นขณะที่พวกเขาเรียนรู้ ในขณะที่ผู้เข้าร่วมที่มีฮอร์โมนเทสโทสเตอโรนสูงแสดงการเรียนรู้ที่ดีขึ้นเพื่อตอบสนองต่อใบหน้าที่โกรธ พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาเรียนรู้อะไรตั้งแต่แรก และไม่รู้ว่าใบหน้าแบบไหนที่ส่งเสริมการเรียนรู้ของพวกเขา