รังสีเอกซ์

ในช่วงทศวรรษที่ 1940 และ 1950 นักวิทยาศาสตร์ด้านวิทยุของออสเตรเลียและอังกฤษสามารถระบุแหล่งที่มาของการปล่อยคลื่นวิทยุบนท้องฟ้าแบบไม่ต่อเนื่องจำนวนมาก ซึ่งเกี่ยวข้องกับซูเปอร์โนวาเก่า (Taurus A ซึ่งระบุด้วยเนบิวลาปู) และกาแลคซีที่ยังคุกรุ่นอยู่ (Virgo A และ Centaurus A ) รังสีเอกซ์ ซึ่งต่อมากลายเป็นที่รู้จักในชื่อดาราจักรวิทยุในปี 1951 นักฟิสิกส์ชาวอเมริกัน Harold Ewen และ E.M. Purcell ตรวจพบรังสีขนาด 21 ซม. ที่ปล่อยออกมาจากเมฆเย็นของอะตอมไฮโดรเจนระหว่างดวงดาว การแผ่รังสีนี้ถูกนำมาใช้ในภายหลังเพื่อกำหนดแขนก้นหอยของดาราจักรทางช้างเผือกและกำหนดการหมุนของดาราจักร